کد مطلب:37602 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:342
اكنون سربازان این مرد غامری به انبار درآمده و پسر حسان بكری را كشته و مرزبانان را از جایگاه های خویش رانده اند. شنیده ام مهاجم به خانه های مسلمانان، و كسانی كه در پناه اسلامند درآمده، گردنبند و گوشواره و خلخال از گردن و دست و پای زنان به در می كرده است حالی كه آن ستمدیدگان، برابر آن متجاوزان، جز زاری و رحمت خواستن سلاحی نداشته اند. سپس غارتگران، پشتوارها از مال مسلمانان بسته، نه كشته ای بر جای نهاده و نه خسته، به شهر خود بازگشته اند. اگر از این پس مرد مسلمانی از غم چنین حادثه بمیرد [صفحه 27] چه جای ملامت است كه در دیده ی من شایسته چنین كرامت است.[3] .
امام به امنیت مناطق متعددی كه پارسایان امت را به فرماندهی آنها گماشته بود، فوق العاده اهمیت می داد. لذا از شهدای فرماندهان برخی مناطق كه در نبردهای غارات به قتل رسیدند با عزت و بزرگی یادمی كند، هم از اشرس بن حسان بكری[1] و هم از عمرو بن عمیس بن مسعود (برادرزاده ی عبدالله بن مسعود) كه از ایشان به عنوان مرد صالح[2] یاد می كند. لذا حضرت امام (ع) از نبردهای غارات به دلیل آنكه حرمت انسان ها، از مسلمان و غیرمسلمان، شكسته می شد بسیار رنج می برد. هنگامی كه نیروهای سفیان بن عوف غامدی به شهر انبار حمله بردند و پس از قتل فرمانده ی منطقه (اشرس)، دست به تعدی و تجاوز نسبت به مردم زده بودند، امام اینگونه مسائل منطقه را تحلیل كرد:
صفحه 27.